Het is niet altijd zomer op weg naar Santiago..

Tijdens een verjaardagsfeestje bij Edith, al heel lang mijn zusje, vertelde ik over mijn wandeling naar Santiago. Zij wilde graag een keertje mee. En zo, op dinsdag 19 november, vertrok Edith vanuit Vught en ik vanuit Den Haag om twee dagen samen te wandelen. We hadden er veel zin in. Ondanks alle drukte en hectiek van het leven, werk en thuis/kinderen, toch de ‘stoute schoenen’ aangetrokken en vertrokken…

Wij ontmoetten elkaar in Spijkenisse. Mark bracht Edith met de auto naar Spijkenisse en ik kwam met de trein vanaf Hollands Spoor.

Eenmaal aangekomen in Oostvoorne, de eindplaats vorige keer, gingen wij meteen van start. Wandelend door de Voornse Duinen. Even zoeken naar de juiste weg en daarna in dit prachtige duingebied emt bossen, meren en….Schotse Hooglanders. We moesten een wildpoort door en Edith zei nog ‘gaan we hier nu allemaal wilde beesten tegenkomen’? Ze had het nog niet gezegd en daar stond een grote groep Schotse hooglanders ons op te wachten. Ze stonden midden op ons pad…. En nu?
Eenmaal verder op het pad kwamen wij een ander obstakel tegen in de vorm van kleine riviertjes op het pad. Kleine riviertjes en groot genoeg om hele natte voeten te krijgen. We besloten dan ook om de sokken en de schoenen uit te doen en ‘barefoot’ het pad te vervolgen. Na ongeveer 50 meter werd het pad weer begaanbaar en konden wij onze schoenen gelukkig weer aandoen. Blootvoets in de koude herfst is geen plezierig gevoel…Ik ben ze wel vaker tegengekomen onder andere bij ons in de duinen, maar deze keer waren het er wel veel en konden we moeilijk om hun heen. Toch maar met een grote boog, klimmend en klauterend, om deze enorme dieren heengelopen.

Plotseling stonden wij weer voor een wildhek en Edith had het gevoel dat we hier al eens geweest waren. Eenmaal door het wildhek werd het ons duidelijk toen wij wederom oog in oog stonden met de kudde ‘wilde beesten’. Weer moesten wij voorbij deze kudde en nu kwamen ze ook nog eens op ons af. Gillend maakten wij een grooooote boog om de kudde om door het wildhek naar buiten te kunnen gaan.

Wij hebben daar ongeveer 1 uur omgelopen en daarom besloten wij om de kortste route naar Rockanje te nemen. Deze verliep prima en we dronken thee en koffie bij het hotel in Rockanje. leuk hotel overigens, geheel in bos-stijl ingericht.

Toen een stukje over het strand en daarna over de brug over het Haringvliet. Bijzonder om over zo’n brug te lopen. Groot, lang, druk en imposant.

Het was bijna donker en het werd snel kouder. Direct na de brug vonden wij de bushalte naar Goedereede waar wij een ‘vrienden op de fiets’ kamer hadden gereserveerd.

Gelukkig vonden wij het huis redelijk snel want we waren inmiddels koud, moe en hadden wel trek in iets warms, wat te eten en niet te vergeten een borrel.

Wij werden warm ontvangen door Marja en Kees met een heerlijke kop thee en een stuk zelf gebakken zacht zoete cake. Een prachtig oud huis, vroeger een wagenmakerij, aan het water. Wij hadden het niet beter kunnen treffen want Marja stelde voor dat zij ons ook nog naar Ouddorp zou brengen zodat wij iets konden gaan eten. Gedoucht en weer warm werden wij naar Ouddorp gebracht waar wij heerlijk aten en rond 22.00 uur haalde Marja ons weer op.

Eenmaal in bed las ik Edith nog wat voor maar Edith was al ‘vertrokken’, ik snel daarna…

Na een uitgebreid ontbijt, een goed gesprek waarin we met Marja praatten over ‘loslaten’ namen we afscheid van deze lieve gastvrouw en raden eenieder aan om eens bij hun te gaan logeren.

Na een snel rondje Goedereede (plaats om eens terug te komen) liepen wij richting Melissant om uiteindelijk in Herkingen te eindigen die dag.

Eenmaal weer op weg vonden wij het wel erg koud. Het was redelijk helder maar er woei een sterke koude wind. Die wind ging steeds harder waaien en het weidse landschap bood geen beschutting.

Toen we een stukje het natuurgebied in liepen zoals de routebeschrijving aangaf om door de Slikken van Goeree te lopen keerden wij al snel terug omdat het daar zo drassig was dat het onmogelijk bleek om door te lopen. Helaas. Wij moesten dus noodgedwongen langs het natuurgebied lopen en daardoor liepen we vol in de wind op lange rechte wegen. Het viel niet mee. Het was erg koud en vlakbij Melissant besloten wij om een kopje koffie te gaan drinken. Gelukkig bleek er een cafeetje open en na 2 koffie met Jagermeister werden wij weer warm en konden we de moed opbrengen om door te lopen. Wij besloten wel om de kortste weg te nemen naar Herkingen wat ook nog 8 kilometer was.

Kou, storm en regen teisterden onze route. Het was honden weer en de weg was open, geen bomen, geen beschutting alleen soms een ‘ommetje’. Een ‘ommetje’ was een pad langs de normale weg naar een boerderij. Hierdoor liepen wij eventjes in de luwte om direct erna weer omhoog naar de weg te gaan waar wij weer vol in de wind liepen.

Eenmaal in Herkingen waren wij steenkoud, uitgeput en door en door nat. Een lief meisje ‘Natasja’ liet ons even binnen in haar huis op de bus wachten en zo reden wij met de bus opgelucht dat wij het doel hadden bereikt voor die dag weer richting ‘de bewoonde wereld’.

Het eindpunt kan nooit zo interessant zijn als de weg ernaartoe. dus Edith, ik hoop dat we nog eens samen een stukje verder lopen. Ik heb het erg fijn gevonden om de rust en de tijd te hebben om samen te lopen. Dank je wel voor de gezelligheid! xxx